Charlotte Gray (2001)
Film oparto na motywach powieści Sebastiana Faulksa, która opowiada historię Nancy „Białej myszy” Wake, jednej z najbardziej utytułowanych tajnych agentek II wojny światowej.
Młoda Szkotka Charlotte Gray (Cate Blanchett) przybywa do Londynu, gdzie poznaje pilota RAF-u Petera Gregory’ego. Ich związek nie trwa długo – Peter zostaje zestrzelony nad Francją. Nie tracąc wiary w to, że ukochany żyje, Charlotte wstępuje do brytyjskiego wywiadu. Trafia do Francji, gdzie wcześniej tu studiowała i jako kurierka nawiązuje kontakt z ruchem oporu. Równocześnie z wykonywaniem misji, próbuje odszukać ukochanego. Zamieszkuje u farmera Levade’a, którego charyzmatyczny syn Julien (Billy Crudup) kieruje lokalnym podziemiem. Wraz z rozwojem akcji, film staje się coraz bardziej przejmujący. Reżyserka, Gillian Armstrong, znana choćby z takich produkcji jak „Małe kobietki” z 1994 roku, wspaniale kreuje postać Charlotte targanej moralnymi i uczuciowymi rozterkami. Nie bez znaczenia jest także wspaniała ścieżka dźwiękowa, która wraz ze scenerią francuskiego miasteczka tworzy nostalgiczne tło filmu ukazującego ludzkie dramaty.
Ostatni pocałunek cesarza (2016)
Po zajęciu Holandii przez wojska hitlerowskie kapitan Stefan Brandt (Jai Courtney) zostaje oddelegowany do ochrony niemieckiego cesarza Wilhelma II (Christopher Plummer), który rezyduje tam od czasu swojej abdykacji. Na miejscu dowiaduje się, że jego prawdziwą rolą jest szpiegowanie monarchy i jego otoczenia. Misję Stefana komplikuje namiętny romans z młodą służącą żydowskiego pochodzenia Mieke de Jong (Lily James) oraz działalność brytyjskiego agenta, którego zaciekle tropi Gestapo. Tymczasem nieoczekiwaną wizytę w cesarskiej posiadłości składa głównodowodzący SS Heinrich Himmler (Eddie Marsan), który zdradza kapitanowi prawdziwe pobudki swojego przybycia. Brandt staje w obliczu wyboru pomiędzy lojalnością wobec nazistów a swoim sumieniem.
Scenariusz powstał na podstawie powieści Alana Judda „Ostatni pocałunek Kaisera”, choć angielski tytuł filmu brzmi „The Exception”. Tym „wyjątkiem” jest Brandt – porządny i wierzący w ideały żołnierz, ale i cesarz, którego Plummer zagrał fenomenalnie. Każdy z bohaterów musi zdecydować, na ile może zdradzić swoje prawdziwe ja przed innymi.
Angielski pacjent (1996)
W ruinach włoskiego klasztoru młoda pielęgniarka Hana (Juliette Binoche) opiekuje się mocno poparzonym, umierającym lotnikiem (Ralph Fiennes), którego samolot został zestrzelony dwa lata wcześniej w trakcie lotu nad Afryką. Poparzony pilot cierpi na amnezję, ale mówi po angielsku, więc wszyscy nazywają go „angielskim pacjentem”. Podczas rozmów i samotnych rozważań główny bohater zaczyna stopniowo odkrywać przed widzem tajemnice swojej przeszłości. Poznajemy historię namiętnego romansu hrabiego László de Almásy i zamężnej Katharine Clifton (Kristin Scott Thomas), członków brytyjskiej ekspedycji naukowej, która u schyłku lat 30-tych XX wieku badała pustynie północnej Afryki.
Przepiękne zdjęcia i scenografia, wspaniała gra aktorska i muzyka – wszystko razem stworzyło niezwykły klimat tego epickiego melodramatu. Nic dziwnego, że film Anthony’ego Minghelli zdobył aż dziewięć Oscarów. Absolutny klasyk!
Casablanca (1942)
Mówiąc o kultowych romansach wojennych, nie można pominąć „Casablanki”. To jeden z najsłynniejszych melodramatów wszechczasów, gdzie pada legendarne zdanie: „Z wszystkich barów we wszystkich miastach na całym świecie ona musiała wejść do mojego”. Głównym bohaterem filmu jest właściciel nocnego klubu, amerykański emigrant Rick Blaine (Humphrey Bogart). Pewnego dnia w lokalu zjawia się jego dawna wielka miłość– Ilsa Lund (Ingrid Bergman). Kobieta niegdyś porzuciła Ricka, gdy dowiedziała się, że jej mąż – działacz czeskiego ruchu oporu Victor Laszlo – jednak nie zginął w obozie. W Casablance poszukują listów tranzytowych, które pomogą im w ucieczce do Ameryki. Ilsa prosi Ricka o pomoc. Mężczyzna z zasady nie miesza się w cudze sprawy. Czy załatwi papiery człowiekowi ściganemu przez Niemców i byłej kochance, czy sam z nich skorzysta? Decyzja nie jest łatwa, szczególnie że Ilsa przyznaje, że nadal go kocha.
Światło w mroku (1992)
Początek II wojny światowej. Linda (Melanie Griffith), nowojorska żydówka, która świetnie zna niemiecki, zdobywa posadę sekretarki prawnika, Eda Lelanda (Michal Douglas). Szybko odkrywa, że jej szef jest w rzeczywistości pułkownikiem amerykańskiego wywiadu. Nawiązują romans, ale mężczyzna wkrótce ją porzuca, zasłaniając się obowiązkami służbowymi. Kiedy jeden z członków siatki wywiadowczej w Berlinie zostaje zamordowany, Linda przekonuje byłego kochanka, by pozwolił jej jechać. Ma w tym też swój prywatny interes – chce odnaleźć swoich krewnych. Zostaje przerzucona do Niemiec, gdzie po pewnych perturbacjach przyjmuje posadę u wysokiego rangą oficera niemieckiego (Liam Neeson). Wszystko wydaje się iść zgodnie z planem, ale zagrożenie jest nieuchronne.
Krytycy nie pozostawili na produkcji suchej nitki, wskazując na wiele nieprawdopodobnych wydarzeń i źle dobraną obsadę. Mimo to film, momentami ckliwy, ogląda się bardzo dobrze, bo opiera się on na sprawdzonej formule. Nawiązuje do dawnego Hollywood z Griffith jako zmysłową, ale odważną dziewczyną i Douglasem – nonszalanckim twardzielem, który jednak ma uczucia.
Czarna księga (2006)
Dramat wojenny Paula Verhoevena („Nagi Instynkt”) został oparty na prawdziwych wydarzeniach związanych z działalnością holenderskiego ruchu oporu. Prowadzona z retrospekcji narracja posuwa się do przodu według dobrze znanych schematów. Reżyser, pod płaszczykiem nagości i rozlewu krwi, maluje inteligentne, oryginalne studium okupacji i zemsty. Film opowiada historię żydowskiej piosenkarki Rachel (Carice van Houten), której udaje się uniknąć śmierci z rąk Niemców i przedostać na południe Holandii. Przyłącza się do ruchu oporu pod pseudonimem „Ellis”. Gdy syn przywódcy Gerbena Kuipersa (Derek de Lint) zostaje schwytany po próbie przemycenia broni, Rachel decyduje się włączyć w kolejną operację. Na prośbę Kuipersa, w ramach infiltracji, nawiązuje romans z dowódcą SS Ludwigiem Müntze (Sebastian Koch). Zakochuje się w niemieckim oficerze i wkrótce zostaje posądzona o bycie podwójną agentką.
Igła (1981)
Henry Faber (Donald Sutherland) jest niemieckim szpiegiem o pseudonimie „Igła”. Mieszka w Anglii, prowadząc podwójne życie. Jego zadaniem jest powstrzymanie lądowania wojsk alianckich w Normandii. W czasie jednej z misji Faber odkrywa, że dane o planowanym ataku aliantów nie są prawdziwe. Gdy próbuje zawiadomić o tym Niemców, zostaje namierzony przez agentów brytyjskiego wywiadu. Zmuszony do ucieczki trafia na małą wyspę u wybrzeży Szkocji, którą zamieszkują tylko cztery osoby: latarnik oraz były pilot RAF-u David Rose (Christopher Cazenove) z rodziną. Jego żona Lucy (Kate Nelligan) czuje się samotna i lekceważona przez zgorzkniałego, kalekiego męża. Kobieta ulega urokowi tajemniczego nieznajomego, nie wiedząc, że jest on agentem zdecydowanym na wszystko, żeby zapobiec inwazji. Film oparty na powieści Kena Folletta to klasyczny thriller szpiegowski na wysokim poziomie ze świetnymi kreacjami Sutherlanda i Nelligan.
Głowa w chmurach (2004)
Akcja filmu rozpoczyna si w połowie lat 30. XX wieku. Atrakcyjna Gilda Bessé (Charlize Theron) jest znaną brytyjską fotograficzką, a przy okazji równie znaną uwodzicielką. Dzięki swemu arystokratycznemu pochodzeniu obraca się w londyńskich wyższych sferach, ale woli artystyczną bohemę. Tam poznaje Guya (Stuart Townsend), skromnego irlandzkiego nauczyciela. Choć są z zupełnie innych światów, nawiązują romans. Gilda zaprasza ukochanego do Paryża, gdzie mieszka razem ze swoją muzą, hiszpańską modelką Mią (Penélope Cruz). Beztroskie życie we trójkę kończy wybuch wojny domowej w Hiszpanii. Mia i Guy postanawiają przyłączyć się do walki z faszystami gen. Franco, Gilda nie chce rezygnować ze swojego życia. W 6 lat później, już po wybuchu II wojny światowej, Guy jako oficer wywiadu brytyjskiego ponownie pojawia się w Paryżu. Ze zdumieniem odkrywa, że kochankiem Gildy jest wysoki rangą oficer niemiecki. Fabuła może zostać uznana za niedorzeczną, ale pojawia się tu wszystko, co może zaoferować kasowy film wojenny z romansem w tle: szpiegów, seks, miłość i śmierć.
Koniec romansu (1999)
Zmęczona nudnym, konwencjonalnym małżeństwem Sara Miles (Julianne Moore) nawiązuje romans z przystojnym młodym pisarzem Maurice’em Bendrixem (Ralph Fiennes). Ich związek rozkwita i trwa w najlepsze mimo wojny. W trakcie jednej ze schadzek, na Londyn spadają niemieckie bomby. Jedna z nich trafia w dom Bendrixa, który cudem uchodzi z życiem. Po tym zdarzeniu Sara, bez słowa wyjaśnienia, porzuca kochanka. Dwa lata później, już po zakończeniu wojny, Bendrix przypadkowo spotyka jej męża Henry’ego (Stephen Rea). Mężczyzna zwierza mu się, że podejrzewa Sarę o romans. Bendrix wynajmuje prywatnego detektywa, który zdobywa dla niego intymny dziennik byłej kochanki, w którym zapisała zaskakujący motyw decyzji o rozstaniu. Poznajemy kolejny subiektywny punkt widzenia, który zmienia wymowę filmu.
Aktorstwo na dobrym poziomie, choć Fiennes jako arogancki, egoistyczny i trawiony zazdrością kochanek, stylem gry przypomina swojego bohatera z „Angielskiego pacjenta”. Na uwagę zasługuje natomiast kreacja detektywa (Ian Hart) nieco zagubionego w tym trójkącie miłosnym.
A call to spy (2019)
Na początku II wojny światowej Churchill nakazał swojej tajnej agencji rządowej (SOE) rekrutację i szkolenie kobiet jako szpiegów. Tajna armia atrakcyjnych agentek miała przeprowadzać sabotaż i budować ruch opór. Okazały się w tym skuteczniejsze od mężczyzn. Przez lata SOE zwerbowała i wysłała do Francji dziesiątki kobiet. Wśród nich była amerykańska agentka Virginia Hall (Sarah Megan Thomas) i indyjsko-brytyjska radiotelegrafistka Noor Inayat Khan (Radhika Atpe). Obie kobiety współpracowały z Verą Atkins (Stana Katic), oficerem wywiadu Sekcji F w SOE, która była odpowiedzialna za rekrutację i rozmieszczenie agentów we Francji.
Najnowszy film z naszego zestawienia został stworzony przez kobiety. To hołd złożony agentkom brytyjskiego wywiadu pracującym z francuskim ruchem oporu. Za produkcję i scenariusz odpowiadała Sarah Megan Thomas, która zagrała także Hall. Reżyseria przypadła Lydii Dean Pilcher znanej m.in. z tytułów „Pociąg do Darjeeling” i „Vanity Fair”. Obie czerpały inspirację z bohaterskich wyczynów dwóch agentek oraz kobiety będącej w centrum ich tajnych operacji. Świetny kawałek kina.
W tym filmie nie ma romansu sensu stricte. Pojawia się on w kontekście flirtu z niebezpieczeństwem, oddaniu sprawie, wiary w zmiany. To nie romans z mężczyzną, ale z wojną.
Przeczytaj także: Pin-up girl – ideał kobiecego piękna
O autorze
